woensdag 16 maart 2016

De afsluiting

Hallo, Maaike hier. Dit is een andere entry dan dat jullie gewend zijn. Rinus is dit keer namelijk niet de maker. Maar ik, Maaike Veentra, zal deze laatste entry verzorgen. Ik zal jullie alles uitleggen.

Rinus is overleden. Een hartaanval op 30 oktober 1989 heeft hem het leven gekost. Hij is 81 jaar geworden. Rinus heeft dus net niet de val van de Berlijnse muur op 9 November 1989 meegemaakt. De val heeft er namelijk voor gezorgd dat er geen scheiding meer is tussen Oost- en West-Berlijn. Hierdoor komt er waarschijnlijk ook snel een eind aan de scheiding tussen de twee machtsblokken.
Maar nu dat vertelt is stel ik mijzelf eerst even voor:

Ik ben Maaike Veenstra. Ik was verpleegster in het Wilhelmina Ziekenhuis te Amsterdam. Die vrouw op de achtergrond van deze webpagina? Dat ben ik. Al was ik toen wel véél jonger. Ik werkte veel met Rinus en we waren goede vrienden van elkaar. Toen Rinus overleed ben ik naar zijn verlaten huis gegaan. Hier vond ik de entries die hij allemaal had geschreven.

Ik heb ze allemaal gelezen en ben er door gefascineerd: die man wist heel van de oorlog af! Ik heb er veel van geleerd, bijvoorbeeld over wat de verzetsmensen in de oorlog allemaal deden en de conflicten na de Tweede Wereldoorlog. Daarom vond ik dat iedereen ze zou moeten kunnen lezen. En laat het nu zijn dat de computer is uitgevonden! Ik heb alle entries digitaal gemaakt zodat ze openbaar zijn voor de hele wereld.

Rinus heeft een eenzaam leven geleid, veel verlies meegemaakt en toen zijn vader overleed geen echte familie meer gehad. Zijn vader was enigst kind en zijn moeders familie leeft in Frankrijk. Rinus geloofde sterk in de ware liefde, maar die heeft hij nooit gevonden. Hij had daarentegen wel veel scharrels gehad. Op zijn begrafenis waren er dus niet veel mensen, het was een beetje een dooie boel.

Ik vond dat Rinus niet de kans heeft gekregen een goed einde te maken aan zijn blog en daarom doe ik dat. Tot slot wil ik zeggen dat Rinus een hele aardige man was en ik hem misschien wel meer dan leuk vond.

Maaike Veentra, 10 november 1989

P.S.

Ik weet niet zo heel veel van technologie af dus ik snap maar niet waarom de laatste entry van Rinus (de Koreaoorlog en de Cubacrisis) niet met de goede opmaak op het weblog is gekomen. Hij staat er nu een beetje raar op, mijn excuses hiervoor. 
Gepost door op Geen opmerkingen:

maandag 14 maart 2016

De Koreaoorlog en de Cubcrisis

halen.
Ik ben al een oude man aan het worden en ben erg eenzaam. Mijn vader is laatst overleden, hij is zo'n 82 jaar geworden. Zijn laatste dagen heeft hij doorgebracht in het ziekenhuis waar ik werk. Ik werk er nu nog, maar ga bijna met pensioen. Maar goed dat terzijde, ik ga jullie in deze entry uitleggen over de conflicten in de koude oorlog. De Vietnamoorlog laat ik achterwege, aangezien de gevonden speech jullie daar al over heeft geïnformeerd. Ik ga het hebben over de Korea-oorlog en de Cubacrisis.
Zoals ik jullie in mijn vorige entries al heb verteld is er een strijd gaande tussen het kapitalisme en het communisme. Toen Japan capituleerde en de oorlog beëindigd werd, werd het bestuur van Korea verdeeld door de VN. Het noorden was voor de Sovjet-Unie en het zuiden voor de VS. Vragen om moeilijkheden.

Heel veel landen stuurden troepen, zo ook Ethiopië, die bijvoorbeeld 
deze soldaten heeft gestuurd. 
De Korea-oorlog begon toen in juni 1950 het communistische Noord-Korea het democratische Zuid-Korea binnenviel. De VN besloot in te grijpen en allerlei landen boden versterking aan het Amerikaanse leger, ook Nederland. Het was een internationaal leger tegen het door China versterkte Noord-Koreaanse leger.

Stalin, de leider van de Sovjet-Unie overlijd in 1953 en er komt een staakt het vuren. Sindsdien is niet meer gevochten, een officiële vrede is nooit geweest. De oorlog heeft dus niets opgeleverd en is volkomen zinloos geweest naar mijn mening. Allemaal onnodige slachtoffers.

Vervolgens de Cubacrisis. De spanningen liepen hoog op rond de jaren '60. Zeker toen de Berlijnse muur werd gebouwd. Niet eens een jaar na de bouw, in augustus 1962, ontdekte een Amerikaans spionagevliegtuig dat de Sovjets bezig waren met het plaatsen van kernwapens op Cuba, een land dat bijna tegen de VS aanligt.

Dit kon John Kennedy, de president van de VS, niet zomaar toestaan. Een invasie op Cuba is echter nooit gekomen. Ik denk dat Amerika hiervoor te bang was voor een kernoorlog. Daarom werd er besloten om geen enkel Russisch schip meer door te laten voeren naar Cuba: een zeeblokkade. Deze werd van kracht op 24 oktober 1962.

De stippellijn geeft de zeeblokkade van de Amerikanen aan. De toegang tot Cuba werd geheel geblokkeerd.
Dit zorgde voor een uiterst gespannen situatie, Amerika had in principe namelijk een oorlogsdaad misdaan. De wereld hield zijn adem in. Wat ging Rusland doen? Werd er een atoombom gegooid? De spanning was overal te merken, ook in Nederland. Mensen leken wel te wachten tot het luchtalarm afging en in het ziekenhuis waren er ongelooflijk veel bezorgde patiënten.

De Russische president, Chroesjtsjov, liet de wereld bijna een week op een antwoord wachten, maar
maakte op 28 oktober via de radio bekend dat er een diplomatieke overeenkomst tot stand was 
gekomen en de raketbasis op Cuba ontmanteld zou worden. De wereld kon weer opgelucht adem 

Deze spotprent weerspiegeld de Cubacrisis uitstekend. Chroesjtsjov en Kennedy zijn in een worsteling (armpje drukken wedstrijd) en zitten op twee bommen. De linker van de VS en de rechter van de SU. beide kunnen ze elkaar vernietigen met een druk op de knop.
Het was een ontzettende hectische oktober. Het einde van de wereld hing voor een paar dagen aan
een zijden draadje. Gelukkig leven wij nog en is er nog geen atoombom gevallen.

Rinus Hofman, 28 oktober 1970

Bronnen:


Gepost door op Geen opmerkingen:

woensdag 9 maart 2016

De koude oorlog voor Duitsland

De koude oorlog heeft ook veel nadelige gevolgen voor Duitsland. Toen het rijk van Hitler bijna verslagen was vonden er al conferenties plaats. Zoals met de conferentie van Jalta in het voorjaar van 1945. In deze conferenties werd nagedacht over de toekomst van Duitsland. Toen de oorlog voorbij was met de geallieerden als grote winnaars, kwam er nog een conferentie: de conferentie van Potsdam. Na lang praten en discussiëren kwam er een oplossing: Duitsland werd verdeeld.

Op deze afbeelding zie je hoe Duitsland verdeeld werd. Ook
zie je midden in de Sovjet-zone het verdeelde Berlijn.
Het westen van Duitsland kwam in handen van Groot-Brittannië, Frankrijk en de Verenigde Staten. Het oosten werd van de Sovjet-Unie. Berlijn lag dus midden in Sovjet-zone. Toch werd ook Berlijn verdeeld onder de geallieerden, hier zat tenslotte Hitlers regering.

De Sovjet-Unie voert in het oosten het communisme in: de regering bepaald alles en zegt wat de bevolking moet doen. In het westen wordt het kapitalisme nageleefd: de bedrijven zijn in handen van de ondernemers en niet in die van de staat, zoals in het oosten gebeurde. Zo ontstonden er twee machtsblokken. Tussen deze blokken werden grenzen van prikkeldraad, mijnenvelden en wachttorens gemaakt: het ijzeren gordijn. Dit zogenoemde gordijn zorgde ervoor dat niemand ongezien van het oosten naar het westen kon en andersom.

De nieuwe kaart van Duitsland na
het oprichten van de twee staten.
West-Duitsland verandert in 1949. Frankrijk, Groot-Brittannië en Amerika besluiten de macht over te dragen en richtten de Bondsrepubliek Duitsland op, de BDR, met als hoofdstad Bonn. De republiek krijgt een gekozen regeringsleider:  Konrad Adenauer. In datzelfde jaar wordt het Oostelijk deel uitgeroepen tot de DDR. Hier krijgt alleen de communistische partij het voor het zeggen, deze luisteren goed naar wat de Sovjet-Unie zegt. De hoofdstad wordt Oost-Berlijn. West-Berlijn is nog steeds in de handen van Frankrijk, Groot-Brittannië en Amerika.
Overal tussen de twee machtsblokken werden muren van prikkeldraad (zoals hierboven), mijnenvelden en wachttorens neergezet.
Toen al had ik het gevoel dat de twee delen van Duitsland steeds meer van elkaar gingen verschillen. Het westelijk deel ging goed lopen, dat kon ik voorspellen: die leefden net als wij hier in Nederland en hier gaat het prima. Maar over het oosten had ik toen al mijn twijfels.

Het westen werd goed geholpen door Amerika en bouwde zich snel op. Stalin (de leider van de Sovjet-Unie) verbood de hulp aan het oosten. Deze staat liep dus fors achter op de ontwikkeling. De BDR en West-Berlijn worden populair, dit kleine kapitalistische deel in de Sovjet-zone heeft een goede economie. In tien jaar tijd vertrokken zo’n tien miljoen mensen uit de DDR.

Soldaten  van de Sovjet-Unie bouwen de betonnen muur op, vanaf dat moment
kan niemand meer reizen tussen Oost- en West-Berlijn.
Veel vertrekkers zijn hoogopgeleid. De leiders van de DDR denken dat het zonder deze mensen slecht gaat en bouwen een muur om West-Berlijn: de Berlijnse muur.  

Door de Berlijnse muur kun je niet meer van oost naar west Berlijn en andersom. Mensen die in West-Berlijn een baan hadden verliezen die en familieleden worden van elkaar gescheiden. Daarom zijn er veel protesten in Oost-Berlijn, maar de regering pakt deze hard aan.


Waarom is er nog oorlog? Waarom doen de VS en de Sovjet-Unie dit? Vragen zonder antwoorden. Ik ben blij dat het in Nederland weer gaat zoals het was, maar ik snap niet waarom we niet gewoon stoppen met ruzie maken.

Rinus Hofman, 10 november 1969

Ik heb deze entry gemaakt in plaats van de entry over het einde van de koude oorlog.

Bronnen:

Gepost door op Geen opmerkingen:

maandag 7 maart 2016

Speech gevonden!

Ik weet niet hoe het er is gekomen, maar ik heb in de bibliotheek van Amsterdam een anonieme speech gevonden. Een speech over de Vietnamoorlog. Wel in het Frans, maar aangezien mijn moeder Frans was heb ik de speech met gemak kunnen vertalen. Ik wil hem ook aan jullie presenteren:

Vietnamoorlog, waarom doorgaan als wij kunnen stoppen?

Ho Chi Minh
Tienduizenden slachtoffers, misschien wel meer, ik weet het niet eens. In ieder geval weet ik wel dat het niet goed gaat hier. Vietnam ligt in duigen. En dit door die stomme oorlog hier. Wat hebben die Amerikanen hier te zoeken? Ik denk dat ik niet de enige ben die dit zich afvraagt. Wij Vietnamezen leven in angst en dit kan niet zo doorgaan.

Het begint bij Frankrijk, zij hebben onze nationaliteit afgenomen door ons een keizer te geven die is opgeleid door zijzelf: Bao Dai. Dit bracht de poppen aan het dansen: Ho Chi Minh, de leider van de communistische groep Viet Minh, kwam in opstand. Ze namen al snel de stad Hanoi in en riepen de Democratische Republiek van Vietnam, de DRV, uit met Ho als president.

Viet Minh zei te strijden voor de onafhankelijkheid voor Vietnam. Maar het conflict zorgde alleen voor meer geweld en problemen, hierbij dus zeker geen onafhankelijkheid.

Viet Minh heeft gestreden tegen de Fransen en heeft uiteindelijk ook gewonnen. Dit na de slag van Dien Bien Phu in mei 1954. Nadat er onderhandelingen hadden plaatsgevonden splitste Vietnam: Het noorden van Ho en het zuiden van Vietnam. Ons land raakte nog meer verzeild in een strijd en hier had de bevolking niet eens vat op, belachelijk!


En niet te geloven wat dan weer gebeurd: de sterk anticommunistische Ngo Dinh Diem zet president Bao opzij. En n  og erger: Amerika bemoeit zich ermee en steunt Diem en Zuid-Vietnam. Duizenden Zuid-Vietnamese aanhangers van Viet Minh, de Viet Cong, worden gearresteerd. Maar ze geven niet op en vallen het Zuid-Vietnamese leger aan in 1959.

Strijders van de Viet Cong, deze jongemannen worden stuk voor stuk de dood in gejaagd. Net als vele jonge Amerikaanse soldaten, maar ook onschuldige burgers.
Steeds meer Amerikanen zijn de laatste jaren ons land binnengekomen: ze bezetten gewoonweg ons land! Dit is voor ons Vietnamezen onmogelijk te begrijpen. Zeker nu Kennedy dood is en de rare Johnston aan de macht is in de Verenigde Staten. En maar Amerikanen sturen, steeds meer tegelijkertijd. Ze lopen in het zuiden rond met dan honderdduizend man.

Als dit zo doorgaat zie ik de toekomst van Vietnam niet positief in. Daarom wil ik dat deze oorlog eindelijk ophoudt! Het is nu 1965, we zijn al meer dan tien jaar bezig. Hoelang willen we nog door? Nogmaals tien jaar? Ik zie dit niet zitten.

Met zijn allen de straat op in Amerika
Ik blijf niet om mijn kont zitten. Ik vertrek uit dit oorlogsgebied, samen met nog honderdduizenden andere Vietnamezen. Allemaal tegen de oorlog en allemaal op de vlucht voor de bombardementen van  de Amerikanen. Deze kosten veel onschuldige burgers het leven.

Maar wij zijn niet alleen: ik heb verhalen gehoord van vele protesten tegen de oorlog die plaatsvinden in Amerika. Heel veel mensen staken en gaan samen de straat op. Zelfs studenten van universiteiten. Samen kunnen wij hier een eind aan maken. Hoe meer druk wij uitvoeren op de regeringen, hoe eerder de partijen vrede sluiten.

Tot slot wil ik nog vertellen dat ik hoop op een offensief. Het liefst tegen de Amerikanen: dan vertrekken ze tenminste.

Ik wil jullie allemaal hartelijk bedanken voor de geschonken aandacht. Nu vergt nog één zin: laat deze oorlog alsjeblieft voorbij zijn, het kost teveel slachtoffers en wij schieten er met zijn allen niet veel mee op.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De speech fascineerde mij, ik ben nu ook tegen de oorlog gekeerd. Ik hoop dat jullie hem ook prachtig vinden.

Rinus Hofman, 12 december 1967

Bronnen:
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 6 maart 2016

Het begin van de koude oorlog

De oorlog is voorbij, maar nu is er weer een nieuwe oorlog aan de gang. Nu is het niet echt een oorlog te noemen, beide partijen, de Verenigde staten en de Sovjet Unie vechten namelijk niet op eigen grondgebied en ook staan ze niet direct tegenover elkaar. Wel zijn er conflicten zoals de Koreaoorlog, de Vietnamoorlog en de Cubacrisis. Hierover in mijn volgende entries meer. Deze oorlog wordt hierom de koude oorlog genoemd.

De koude oorlog: Het Amerikaanse kapitalisme en het Russische
communisme lijnrecht tegenover elkaar.
De koude oorlog gaat tussen het kapitalisme (Amerika) en het communisme (Sovjet Unie). Het kapitalisme is gericht op het maken van winst en het verdienen van geld, ook is Amerika erg democratisch. Het communisme gelooft er juist in dat er zo weinig rijke mensen komen dat de arme massa (proletariaat) deze verslaat en dus iedereen gelijk wordt en alles eerlijk is verdeeld. De partijen staan dus loodrecht tegenover elkaar.

Wat de aanleiding tot de oorlog precies was is voor mij niet zeker. Wel weet ik dat de kernbommen van Amerika op Nagasaki en Hiroshima, één van de oorzaken zijn geweest. Hiermee liet Amerika aan de Sovjet Unie zien hoe sterk zij waren. “Kijk eens hoe sterk wij zijn! Wij kunnen een land laten capituleren met slechts twee bommen” dat was eigenlijk wat Amerika probeerde te zeggen tegen de Sovjet Unie met de atoombomaanvallen.

Ook de verdeeldheid in ideologie heeft voor de oorlog gezorgd: beide landen zijn het niet eens over de ideale manier voor het besturen van een land. Tevens zijn ze ervan overtuigd dat de andere uit is op wereldheerschappij.

Europa is verwoest en de mensen arm en hierdoor vatbaar voor het communisme. Daarom heeft Amerika iets bedacht: ze pompen miljarden dollars in de Europese economie, de zogenoemde Marshallhulp volgens mij. Dit is deel van de containment: Amerika helpt Europa met de wederopbouw, maar als het één stap richting het communisme zet wordt de hulp gestopt. 
 
Beide partijen probeerde zoveel mogelijk landen en gebieden in hun ideologie te laten geloven. Want hoe meer aanhang je als land had, hoe meer je de tegenpartij intimideerde. Zo ontstonden er twee pacten op militair gebied. Een daarvan is de NAVO (de Noord-Atlantische verdragsorganisatie) tussen Amerika en West-Europa. Later kwam er ook een tweede: een tegenhanger van de NAVO, namelijk het Warschaupact: een pact tussen communistische Oost-Europese landen en de Sovjet-Unie.

De leden van de NAVO (in het Engels NATO) in het groen/blauw en de leden van het Warschaupact in de oranjeachtige kleur. Je ziet dat Europa door de pacten verdeeld wordt. (Zwitserland en Oostenrijk zijn neutraal).
De partijen komen steeds meer tegenover elkaar te liggen. Hoe dit verder gaat en of het escaleert weet niemand. We merken er in Nederland niet heel veel van. Alleen de angst voor een atoombom groeit wel.


Rinus Hofman, 17 April 1965

Bronnen:



Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)